Sevgili Atlasım,

Seni nasıl büyüteceğimizi öğrenmek için dersimize çalışmaya sen gelmeden başladık biz (peki, daha çok annen diyelim). Güneşe koyup suyunu versek büyümeyeceğinden ve yerini yadırgamaktan daha ciddi problemlerin olabileceğinden, dersimizi de epey ciddiye aldık. Başta Tracy (Hogg) ve Ayşe (Öner) teyzelerin olmak üzere kendimize özel hocalar tuttuk, külliyatlarını yedik yuttuk.

Annen “bak burası önemli” diyip bana kitapları bütün bütün okutmaya çalıştı. Bazı bölümler gereksizdi zira teoride seni emzirebilecek kadar gelişsem de  bu fıtratımda yoktu. O dönemde emin oldum, biz erkekler için askerlik neyse kadınlar için de hamilelik ve çocuk sahibi olmak anılarını/bildiklerini paylaşma arzusu açısından benzer deneyimler. (Biz erkeklerin askerlik anıları daha sınırlı olabilir.) Çocuğu 7 aylık olan da anlattı,  20 yaşında olan da… Haliyle herkes kendi reçetesini yazıyordu, örneğin kundaklanırsan uyuyacaktın ama kundak zararlıydı da, gündüz uyumayacaktın ki gece uyuyaydın, ilk fırsatta odana kendi yatağına geçecektin ya da anne sevgisinden mahrum kalmaman için ben salonda yatacaktım, yüzüstü yatmayacaktın yan yatacaktın ama iki yana yatacaktın ki kafa şeklin bozulmasın falan filan.

Dedim ya çalıştık, henüz doğmamış seni yatağımıza ne zaman alıp almayacağımızı konuşurken tartıştık, benim sana güven vereceğim annenin de sevgi vereceği üzerine anlaştık, sen kendini çok elletmesen de en az 6 masaj çeşidi öğrendik, uyumadığında saç kurutma makinesi çalıştırmayı bildiğimizden denedik (bugün o yüzden kaçıyorsun belkide o makineden) emzikten nasıl kopacağının planını yaptık ve sen bir kere bile emzik almadın. (aşkolsun)

Aklımızı kaybetmeye başladığımızı ilk düşündüğümde, renkli ve üç boyutlu ultrasonun çekilmemişti daha. Kendini kötü hissetme, biz senden önce de biraz böyleydik. Her ne yaparsa iyi yapmak isteyen, hatalarından öğrenmek yerine başarılarından gurur duymayı tercih eden bir kuşağın fertleriydik. Senin için en iyisini yapmak isterken sanırım bir yandan beşeri kariyerimizde de yeni başarı hikayeleri yazmak istiyorduk/istiyoruz.

Neyse gel zaman git zaman sen doğdun ve sonrası zaten cümbüş. Artık evin içinde, sırtlarında “hatalıysam uyar” yazan iki araç gibi seyir halindeyiz. Annen, her ne kadar söylemese de, eminim zaman zaman  babalık ehliyetime el koyup beni trafikten men etmek istiyor. Benim de onu resetlemek istediğim zamanlar var tabi. Somut ol baba dersen mesela bazen kakan (kimyasal silah statüsünde sayılacak kadar) kötü kokuyor ve kazayla “pööööf Atlas” dersem yılın babası olmak için topladığım tüm puanlar bir kerede yanıyor. Çünkü eğer sen de kakandan soğursan yapmayabilirsin, ilerde söylemeyebilirsin, aşırı titiz olabilirsin gibi tatsız senaryolar var. O yüzden bezini her açtığımızda şampiyonluk kutlamasına bağlıyoruz, peki ya bu da başka tuhaf sonuçlar doğurursa, kakasıyla aşırı barışık  bir insan olmak da acayip şeyler yaptırabilir insana sonuçta.

Eldeki bilgilere göre seni sıkıştırarak sevmemem gerek (tatlıyı gözünle yemelisin gibi birşey) zira benden kaçamamak sende çaresizlik ve güçsüzlük duyguları uyandırabilir, bunu istemeyiz. Birşeyi yapman için sana ödül vermekle seni rüşvete alıştırmak arasındaki çizgi çok ince (yani bence). Bazen bakışında yakalıyorum, sanki “bunlar hiç susmayacak mı?” diye bakıyorsun… Haklısın ama kitaplar da ne yaparsanız anlatın diyor o yüzden muhabbet bazen “baba nefes aldı verdi, aldı verdi” detayına  iniyor, idare et. Birey olduğunun farkına varman ve kişilik gelişimin için sana ne giymek istediğini soracağımız günler yakın, kim bilir neler olacak.

Bu yazıyı yazarken aklıma, bizim yurda sıkça arkadaşlarını görmeye gelen bir arkadaşın çocukken başından geçen bir olay geldi. Bu abin böyle 5 – 6 yaşındayken filan sanırım, bir gece çişi için kalkıyor, karanlıkta güç bela tuvaleti buluyor ve olayın tam ortasında babası haykırarak uyanıyor ve onu da uyandırıyor çünkü tuvalet yerine onların yatak odasına gitmiş, babasını ıslatıyor. Seslere anne de uyanıyor ve babayı anında susturup “bırak devam etsin sakın ses çıkarma travma olur” diyor, arkadaş da bitirip yerine yatıyor. (yanlış hatırlamıyorsam anne pedagogdu.) Acaba bu hikayeden çıkması gereken ders “aşırı titizlenirsek durumların yüzümüze gözümüze bulaşacağı” olabilir mi? Belki de  kıdemli anne babaların dediği gibi “doğan büyüyor be!”

Dur gelip bi öpeyim ben seni, uyurken sıkıntı olmaz (di mi? 🙂 )

Baban